|
|
|
Pierwsza wzmianka o Ujeździe pochodzi z 1155 roku, a w 1223 roku miejscowość otrzymała prawa miejskie. Od początku swego istnienia do pierwszych lat XV wieku miasto był własnością biskupów wrocławskich. Jednakże aż do 1810 roku Ujazd podlegał sądowniczej władzy diecezji wrocławskiej.
W pierwszych latach XV wieku Ujazd przechodzi w ręce prywatne. W wieku XV miasto znajdowało się we władaniu śląskich książąt piastowskich. W 1524 roku miasto przechodzi w ręce rodziny Długomiłów i w rodzinie tej pozostaje z małymi przerwami przez cały XVI. W następnych wiekach Ujazd stosunkowo często zmieniał właścicieli.
W 1740 roku miasto przechodzi pod panowanie Prus i pozostaje w rękach niemieckich do 1945 roku. Ostatnimi właścicielami Ujazdu w latach 1843-1945 była rodzina książąt Hohenlohe-Oehringen.
W latach 1223-1290 Ujazd otrzymał samorząd. W mieście powstają cechy rzemieślnicze i tzw. gildie kupieckie. Pod koniec XIV wieku Ujazd został otoczony murami obronnymi. Z 1416 roku pochodzi pierwsza wzmianka o szkole w mieście. W czasie wojny trzydziestoletniej 1618-1648 Ujazd został spustoszony. W latach 1666 i 1676 dwa pożary doszczętnie zniszczyły miasto. Pożar Ujazdu w 1770 roku po raz kolejny rujnuje miasto.
Po kolejnych zniszczeniach jakim miasto uległo w czasie wojny w latach 1806-1807 następuje dla Ujazdu okres przyspieszonego rozwoju. Miasto otrzymuje znaczne uprawnienia samorządowe. Druga połowa XIX wieku to załamanie gospodarcze miasta.
Po I wojnie światowej Ujazd pozostaje w rękach niemieckich i przejmuje funkcje lokalnego ośrodka obsługi dla okolicznych wsi.
W styczniu 1945 roku miasto zostaje wyzwolone z rąk niemieckich. Ujazd jest w 70 % zniszczony.
Po ostatniej wojnie w Ujeździe nie zachowało się wiele zabytków. Są to dwa kościoły, dwie kapliczki, spichlerz, ruiny zamku oraz kilka domów.
Z XIII wieku pochodzi pierwsza wzmianka o parafii w Ujeździe. Miasto było ważnym ośrodkiem władzy biskupiej na Górnym Śląsku. Ujazd prawdopodobnie od XIII wieku był siedzibą dekanatu.
W 1613 roku w Ujeździe został zbudowany kościół pod wezwaniem św. Andrzeja Apostoła, którego fundatorem był Mikołaj Kochcicki. W 1647 roku dobudowano dwie drewniane wieże, które zastąpiono w 1864 roku murowanymi, neogotyckimi.
W XVIII wieku kościół był przebudowywany. W 1926 roku wzniesiono przybudówkę mieszczącą zakrystię. W 1933 roku przedłużono prezbiterium. W latach 1926-1933 odrestaurowano wnętrze kościoła.
Po wojnie kościół został odnowiony w 1955 roku przez proboszcza Alojzego Kasprusza oraz wielokrotnie w latach 1970-1998 przez proboszcza Wernera Szygulę.
Kościół został wybudowany w stylu barokowym. Jest orientowany, murowany, z zewnątrz otynkowany. W środku jest jednonawowy, posiada dwie kaplice o charakterze transeptu. Od północnej strony prezbiterium umieszczona jest stara zakrystia a nad nią loża kolatorska. Od strony południowej znajduje się nowa zakrystia. W kościele występuje sklepienie kolebkowo-krzyżowe.
Kościół posiada 5 ołtarzy w tym dwa rokokowe pochodzące z 1759 roku i dwa klasycystyczne z pierwszej połowy XIX wieku.
Bardzo ciekawy jest zespół ambona i chrzcielnica wykonane przez Bernarda Kutzera w 1826 roku.
Do innych wartych uwagi obiektów znajdujących się w kościele zaliczyć należy kropielnice z XVIII wieku oraz trzy klasycystyczne konfesjonały.
W kościele znajduje się wiele obrazów - najcenniejsze z nich to obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem i obraz Ukrzyżowanie z Matką Boską oraz barokowe rzeźby - krucyfiks i Chrystus Zmartwychwstały.
Przed kościołem znajdują się figury św. Józefa z Dzieciątkiem i św. Jana Nepomucena.
|
|
|